ОЈЛ
Општата јавна лиценца (ОЈЛ, GNU GPL или GPL) е нашироко употребуваната лиценца за слободен софтвер напишана од Richard Stallman за потребите на GNU проектот. Последната официјална верзија на лиценцата, верзија 2, излезе во 1991г. LGPL е модифицирана верзија на ОЈЛ, наменета за одредени софтверски библиотеки.
ОЈЛ на корисниците им гарантира слободи и права кои произлегуваат од дефиницијата за слободен софтвер и користи Copyleft филозофија за на корисниците да им овозможио полесно зачувување на тие права.
Според некои ОЈЛ е најпопуларната лиценца за слободен софтвер. До 2006г. ОЈЛ беше употребена за 41.962 софтверски проекти излистани на Freshmeat и [http:/www.sf.net Source Forge]. Слично на тоа, во анкета беше откриено дека RedHat Linux 7.1 ја користи оваа лиценца за 50% од софтверот што доаѓал со системот.
Историја
ОЈЛ е напишана од Richard Stallman за употреба со програми издадени како дел од GNU проектот. Базирана е на унификации за слични лиценци користени за верзиите на GNU Emacs, GNU дибагерот и GNU колекцијата на компајлери. Овие лиценци содржеа слични точки како модерната ОЈЛ, но со специфични карактеристики за секоја програма, третирајќи ги како некомпатибилни и покрај тоа што се работи за иста лиценца. Целта на Stallman беше да се произведе една лиценца користена за било кој проект, со што ќе се овозможи да се споделува кодот од многу различни проекти.
Верзија 1
Првата верзија на ОЈЛ, издадена во Јануари 1989г., ги оневозможуваше тогашните два начини да производителите на софтвер стават рестрикции врз слободите што го прават софтверот слободен. Така се регулираше дистрибуцијата на бинарни и извршни датотеки од страна на некои дистрибутери, кои ставаа рестрикции во лиценците. Верзијата 1 велеше дека, ако дистрибуирате бинарни датотеки, мора да издадете изворен код достапен за јавноста исто така и кога дистрибуирате софтвер лиценциран под ОЈЛ, не смеете да ставете понатамошни рестрикции на лиценцата
Верзија 2
Според Richard Stallman, најголемата измена во ОЈЛ верзија 2 беше клаузулата, „Слобода или смрт“ како што тој ја нарекува, односно делот 7. Овој дел вели дека ако некој воведува рестрикции кои го спречуваат идното дистрибуирање на ОЈЛ лиценциран софтвер на начин кој не ги почитува слободите на другите корисници (пр. ако во легални рамки се вели дека
According to Richard Stallman, the major change in GPLv2 was the "Liberty or Death" clause, as he calls it - Section 7.[6] This section says that if someone has restrictions imposed that prevent them from distributing GPL-covered software in a way that respects other users' freedom (for example, if a legal ruling states that they can only distribute the software in binary form), they cannot distribute it at all.
By 1990, it was becoming apparent that a less restrictive license would be strategically useful for some software libraries; when version 2 of the GPL (GPLv2) was released in June 1991, therefore, a second license - the Library General Public License (LGPL) was introduced at the same time and numbered with version 2 to show that both were complementary. The version numbers diverged in 1999 when version 2.1 of the LGPL was released, which renamed it the GNU Lesser General Public License to reflect its place in the GNU philosophy.